İş kazası, doktrinde, 506 sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu (SSK) ve 5510 sayılı Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanunu (SSGSS) ve Yargıtay’ın kararlarında tanımlanmıştır. Bu tanımlamaya göre iş kazası; işçinin işverenin hâkimiyeti altında bulunduğu sırada ve işveren için yerine getirdiği işten ya da yaptığı iş dolayısıyla dış bir sebeple ansızın meydana gelen olayda uğramış olduğu kaza olarak belirtilmiştir.

Sorumluluk hukuku açısından iki farklı iş kazası kavramı vardır. Birincisi Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası anlamındaki iş kazası ve ikincisi Bireysel İş Hukuku anlamındaki iş kazasıdır. Her iki anlamda da iş kazası kavramı ve doğurduğu sonuçlar farklıdır. Bireysel İş Hukuku açısından iş kazası, işverenin işçiye karşı yükümlü olacağı iş kazalarını belirtmek için kullanılır. İşveren açısından hukuksal boyut kazanan iş kazasının temel yasal dayanaklarını 4857 sayılı İş Kanunu’nun 77. maddesi (İşverenlerin ve işçilerin yükümlülükleri bölümü), Borçlar Kanunu’nun iş sağlığı ve güvenliğini ilgilendiren maddeleri ve İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Tüzüğü’nün ilgili maddeleri oluşturmaktadır. Anılan yasa ve tüzüklerin diğer maddelerinde de iş kazaları ile ilgili çeşitli düzenlemeler bulunmakla beraber, işveren ile kazaya maruz kalan işçi arasındaki ilişkileri belirleyen ve işverenin görev ve yükümlülüklerini ortaya koyan belirtilen kanun ve tüzük maddeleridir. Bu bağlamda, bir olayın iş kazası sayılabilmesinin sosyal güvenlik mevzuatı açısından sonuçları ile işveren aleyhine açılan tazminat davası bakımından sonuçları farklıdır. Sosyal güvenlik mevzuatı anlamında her iş kazası, aynı zamanda bireysel iş hukuku anlamındaki iş kazası olarak nitelendirilemez.